Rozdział 44.

     Patrzyłem na nią i nie potrafiłem dalej mówić. Tak bardzo bym chciał zamienić się z nią miejscami. To ja powinienem leżeć na tym szpitalny łóżku, a nie ona. Nie potrafię sobie wyobrazić świata bez niej. Wziąłem głęboki oddech i pocałowałem jej dłoń.

- Wybacz mi.. Zachowałem się… nie umiem nawet znaleźć nawet słowa, żeby to określić. Proszę Cię Eva, walcz. Nawet nie dla mnie, bo nie zasługuję na to, ale dla swojej rodziny, dla chłopaków. Kocham Cię najbardziej na świecie, ale wiem, że nigdy nie będę zasługiwać na to, żebyś znów była ze mną. Walcz, tylko o to Cię proszę.. – mówiłem.

- Co pan tu robi? Proszę wyjść. – rzuciła oburzonym głosem pielęgniarka i wskazała na drzwi.

- Harry.. – zacząłem, ale Styles tylko zmiażdżył mnie wzrokiem i wyszedł z oddziału. Powoli poszedłem za nim i dołączyłem do reszty w hall’u. Znowu czekaliśmy, choć sami nie wiedzieliśmy na co. Po 2 godzinach znów przyszedł do nas lekarz.

- I co z nią? – rzucił Liam.

- Niestety, nie mam dobrych wiadomości.. Pacjentka powinna już się wybudzić, jednak stan śpiączki dalej się utrzymuje. Jeżeli ten stan nie będzie się zmieniać, może dojść do nieodwracalnych uszkodzeń mózgu. Niestety.. jest też ogromne ryzyko, że pacjentka wcale się nie wybudzi.

- Jak to? – wtrącił się Lou.

- Pani Dawson wzięła ogromną ilość leków nasennych, to jest cud, że ją odratowaliśmy. Niestety.. Pozostaje nam tylko czekać i mieć nadzieję.

- Proszę być z nami szczerym. Jakie ona ma szanse? – zapytał Styles.

- Może 15% na to, że wyjdzie z tego bez szkody dla mózgu… I 70%, że wcale się nie wybudzi. Przepraszam, muszę iść na obchód. – rzucił urzędowym tonem i odszedł. Opadłem bezsilnie na krześle i schowałem twarz w dłoniach.

- Zayn, nie daruję Ci tego. – syknął Niall i chwycił mnie za koszulę.

- Horan, przestań! Szukanie winnych nie ma teraz sensu… Jej to nie pomoże.. – powiedział Harry i odepchnął Niall’a. Paul wrócił do hotelu, by przygotować naszą dalszą podróż na koncerty. My zostaliśmy w szpitalu i czekaliśmy. Chłopaki zasnęli, a ja wkradłem się na OIOM i patrzyłem na nią.

- Zayn! – usłyszałem krzyk. Odwróciłem się napięcie i zobaczyłem matkę Evy.

- Coś Ty jej zrobił? Coś Ty zrobił mojemu dziecku!

- Ja.. ja..

- Jeśli ona umrze… Jeśli ona umrze..

- Mary.. proszę, uspokój się.. – powiedział spokojnym głosem mężczyzna w średnim wieku, który wyłonił się zza jej pleców. To był ojczym Evy.

- Jak mam być spokojna.. Przez niego moja córka chciała się zabić!

- Zayn, chodź ze mną.

Wyszliśmy z Benedictem do szpitalnego parku. Odpaliłem papierosa i powoli zaciągnąłem się dymem.

- Zayn, co się stało? – zapytał spokojnie.

- To wszystko moja wina.. Eva spotkała w Sydney Rob’a.. Całowali się, a ja nie potrafiłem jej wybaczyć..

- Rob.. Niestety znam tego chłopaka.. I to przez to Eva chciała się zabić?

- Ehh nie… W wywiadzie powiedziałem, że nasz związek to był błąd i na jej oczach flirtowałem z jedną dziewczyną. Nie potrafiłem zabić w sobie tej urażonej dumy.. To moja wina..

- Rozumiem Cię Zayn… Miłość jest z jednej strony cudowną, ale i straszną sytuacją. Ciężko nam, mężczyzną pogodzić się z błędem naszej ukochanej… Potrzebujecie czasu..

- Nie zasługuję na nią… Wiem, że to koniec. Ona powinna mieć faceta, który nigdy jej nie zawiedzie.

- Nigdy nic nie wiadomo… Czas pokaże…

- Byleby tylko z tego wyszła…

- Zayn. Benedict chodźcie szybko! – krzyknął do nas Harry. Był przerażony. Serce zaczęło mi walić jak szalone. Pobiegliśmy szybko do niego.

- Co się stało? – zapytałem zdyszanym głosem.

- Nie wiem.. Lekarze tam wpadli i dłuższą chwilę nie wychodzą.

Szybko pobiegliśmy pod salę Evy. Gdy tam dotarliśmy, akurat lekarze wychodzili ze środka.

- Co się stało? Co z nią? – zapytałem.

- Niech Pan ją spyta.. – odpowiedział z uśmiechem.

Zajrzałem przez szybę do środka. Eva patrzyła nieobecnym spojrzeniem przed siebie i delikatnie poruszała rękami. Nagle ktoś wziął mnie pod rękę i wepchnął mnie do środka.

- Napraw to. – usłyszałem szept Harrego i razem stanęliśmy koło jej łóżka. Eva najpierw spojrzała na Styles’a i delikatnie się uśmiechnęła, a później przeniosła wzrok na mnie. Jej źrenice się rozszerzyły, zaczęła szybciej oddychać, a z jej oczu popłynęły pojedyncze łzy.

- Zostawię Was.. – powiedział Harry i wyszedł. Niepewnie podszedłem bliżej, nie odrywając od niej wzroku.

- Eva… Ja nie wiem co Ci powiedzieć.. Wybacz mi.. Czemu? Czemu chciałaś się zabić?

Ona tylko patrzyła na mnie i milczała. Ukląkłem przy niej i chwyciłem jej dłoń, ale szybko ją zabrała.

- Powiedz, czemu…

- Ty mnie nienawidzisz.. Wszyscy na świecie nienawidzą mnie przez Ciebie..

- Ale..

- Wyjdź stąd.

- Eva..

- Powiedziałam.. Wynoś się!

Popatrzyła mi głęboko w oczy i odwróciła twarz w drugą stronę.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

PRZEPRASZAM WAS.. TEN ROZDZIAŁ JEST STRASZNY.:(