Rozdział 39.

Podkład muzyczny do całego rozdziału. Puszczajcie od nowa jeśli skończy się zanim skończycie czytać.:)      

    Obudziły mnie ciepłe promienie Słońca, wpadające prze wielkie okna mojego hotelowego pokoju. Przeciągnęłam się niechętnie na łóżku i leniwie otworzyłam oczy. Zayn spał obok jak zabity. Wyglądał uroczo, cały czas był uśmiechnięty. Po chwili zadzwonił mój telefon. Chwyciłam go szybko i wyszłam na balkon, by nie obudzić mulata.

- Halo. – powiedziałam do słuchawki i odpaliłam papierosa.

- Hej, córeczko. Nie obudziłam Cię? – usłyszałam w słuchawce. Dzwoniła moja mama.

- Nie, już wstałam. Cześć mamo.

- Wszystkiego najlepszego z okazji 19 urodzin. Żebyś zawsze była szczęśliwa, żebyś spełniała się w pracy no i żebyś nie zapomniała o swojej rodzicielce.

- Dziękuję mamo! Bardzo!

- Jak wrócisz do Londynu, wyślę Ci prezent ode mnie i od Benedicta.

- Mamo, przecież wiesz, że nie trzeba, ale chętnie przyjmę prezent.

- A co to hałasy dookoła? Spacerujesz gdzieś?

- Nie. Wyszłam na balkon, nie chciałam Zayn’a obudzić.

- A co on robi u Ciebie w pokoju. Nie ma własnego?

- Znaczy spałam z nim.. Znaczy on spał ze mną, znaczy u mnie.

- Jak to  spałaś z nim?! Ile ty masz lat dziecko!!

- Błagam mamo, urodziłaś mnie jak miałaś 19 lat, ale to nie to co myślisz.

- Jasne. Liczę na całkowitą relację, jak wrócisz do Londynu. Dobry był?

- Mamo!!! Przestań!

- No już dobrze, dobrze. Miłego dnia skarbie i jeszcze raz wszystkiego najlepszego. Ja uciekam spać. Kocham Cię.

- Dziękuję mamo i ja Ciebie też kocham. Pozdrów Alana i Benedicta.

- Pozdrowię. Pa.

     Rozłączyłam się i śmiejąc się weszłam do środka. Zayn dalej spał w najlepsze, więc postanowiłam go obudzić. Weszłam na łóżko i zaczęłam po nim skakać.

- Czas wstawać!! Czas wstawać!!! – krzyczałam i śmiałam się.

- Co to, trzęsienie ziemi… - rzucił zaspanym głosem Malik.

- Nie, ale koniec spania!!! Wstawaj śpiochu!

- No już wstaję, wstaję. Ale jakaś nagroda mi się zależy.

   Pokazałam mu język, przeczesałam palcami jego włosy i pocałowałam go. Zayn objął mnie w pasie, pociągnął do siebie i przewrócił na łóżku.

- Może mała powtórka z wczoraj.. – powiedział całując moją szyję.

- Hahaha, może później. Wiesz co dzisiaj jest za dzień? – zapytałam zawadiacko.

- Oczywiście, że wiem Kochanie. Dzisiaj mamy sesję zdjęciową do Teen Vogue i to w całości z Twoimi stylizacjami.

   Po jego słowach posmutniałam, wstałam i ruszyłam do łazienki nic nie mówiąc. Po 40 minutach porannej toalety, zrobieniu makijażu i dobraniu stroju, wyszłam obrażona z pokoju i zeszłam do restauracji na śniadanie. Przy stolikach siedzieli już Liam, Lou i Paul, a Niall przeczesywał stoły z jedzeniem i zapełniał nimi kolejne talerze.

- Hej Eva. Siadaj z nami. – powiedział Paul. Skinęłam tylko głową, nabrałam jedzenia i usiadłam przy ich stoliku i zaczęłam konsumować swój posiłek.

- A Malik gdzie? – zapytał Lou

- Jak to gdzie.. Śpi. – odpowiedziałam.

- Norma. Zestresowana przed sesją? – dodał.

- Trochę, ale z Wami zawsze wychodzi super, więc jestem spokojniejsza.

   Po chwili dołączył do nas Harry. Był smutny, przygaszony. Usiadł koło mnie i zaczął dłubać widelcem w swoim talerzu.

- Hej, Harry.. Co jest?  - zapytałam zatroskanym głosem. On tylko wzruszył ramionami.

- No mów.

- Tęsknie za Rosie… Świat bez niej jest do kitu.

Liam i Lou zaczęli się śmiać, ale ja wysłałam im mordercze spojrzenie i po sekundzie ucichli.

- Wiem Harry. Doskonale to rozumiem, ale niedługo ją zobaczysz. – powiedziałam i położyłam mu dłoń na ramieniu. Harry tylko delikatnie uśmiechnął i wrócił dojedzenia. Gdy kończyliśmy śniadanie, do restauracji wszedł zaspany Zayn, nałożył sobie jedzenie, usiadł naprzeciwko mnie i położył głowę na stole.

- Nawet w dzień wolny nie mogę się wyspać.. – burknął

- Ty to nawet jakbyś miał rok wolnego to i tak byś narzekał, że nie możesz się wyspać. – rzuciłam i wstałam od stołu. Byłam wściekła na Zayn’a. Jak mógł zapomnieć o moich urodzinach. Nie miałam zbyt dużo czasu na budowaniu mojej wściekłości, gdyż o 12 musiałam być w studiu fotograficznym i zająć się przygotowaniami do sesji. Przebrałam się w jeansowe shorty, bluzkę oversize, którą  związałam z boku, balerinki, włosy związałam z kucyka, wzięłam torbę i popędziłam na taksówkę, która już czekała na mnie przed hotelem. Powitały mnie piski i krzyki fanek 1D. Pomachałam im i wsiadłam do samochodu. Pogoda była piękna, 30 stopni, idealnie czyste niebo, lekki wietrzyk. Czułam się jak w raju. Droga do studia zajęła mi 25 minut. Zapłaciłam taksówkarzowi i weszłam do środka.

- Witam pani Dawson. Fotograf i styliści już czekają. – powiedział dyrektor studia, witając się ze mną. 

Poszłam za nim do garderoby, gdzie czekały wszystkie ubrania.

- Wszystko się zgadza? - zapytał po chwili.

- Tak, oczywiście. – odpowiedziałam.

- Czy potrzeba czegoś jeszcze dla zespołu? Nie za bardzo wiedzieliśmy co przygotować dla tak wielkich gwiazd.

- Spokojnie, to całkiem normalni faceci. Jeżeli jest zapas coli, chipsów i innych bzdetów, będą w raju.

 Po godzinie przyjechał Paul, Matt i zespół.

- Jakie pierwsze zdjęcia będą robione? – zapytałam.

- Te w ogrodzie. Póki mamy dobre światło. – odpowiedział z uśmiechem fotograf.

- Okej. Matt, szykujemy najpierw główny zestaw koncertowy. – rzuciłam do mojej ukochanej, prawej ręki. Bez niego bym sobie nie poradziła.

- Jasne szefowo.

    Rozdaliśmy chłopakom ciuchy, zrobiliśmy małe poprawki i wielką grupą wyszliśmy do ogrodu. Liam i Niall czuli się trochę zagubieni całą atmosferą, jaka otaczała całą sesję zdjęciową, więc musieliśmy ich trochę rozruszać. Później przenieśliśmy się do studia i robiliśmy zdjęcia w jesiennej kolekcji. Przynajmniej tym razem był spokój. Cała 5 doszła chyba do wniosku, że nie będą robić z siebie idiotów przed takimi profesjonalistami. Po 2 godzinach zdjęcia były gotowe.

- Dziękuję wszystkim za pomoc. Kończymy! – zakomunikowałam i zaczęłam bić brawo całej ekipie.

- Eva, wracasz z nami do hotelu? – zapytał Liam.

- Nie. Pojadę na małe zakupy. Kupię jakieś pamiątki dla rodzinki, może jakieś ciekawe ubrania mi wpadną w oko. Wrócę za 3 godziny. – opowiedziałam.

- Okej, to widzimy się w hotelu. Wymyślimy ciekawego coś na wieczór. – rzucił i wyszedł za Harrym i Paulem. Zayn nawet się do mnie nie odezwał przez całą sesję, a gdy tylko skończyliśmy, zniknął. Było mi bardzo przykro, że nie pamiętał o moich urodzinach. Postanowiłam pokręcić trochę po mieście. Znalazłam parę typowo australijskich pamiątek dla mojej rodzinki i mnóstwo ubrań, bez których nie wyobrażałabym sobie swojego dalszego życia. Gdy zgłodniałam i nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa, postanowiłam wrócić do hotelu. Gdy tylko przekroczyłam próg lobby, zaatakował mnie Harry.

- Boże Eva, jak dobrze że już jesteś. – powiedział zdenerwowanym głosem.

- Harry, co się stało? – zapytałam.

- Chodź ze mną szybko! – powiedział i chwycił mnie za rękę.

- Ale o co chodzi? – zapytałam. Byłam coraz bardziej przerażona. Zaprowadził mnie do restauracji i wepchnął do środka.

- NIESPODZIANKA!!!! – usłyszałam.

    Ekipa wynajęła całą restaurację. Dla mnie. Wszędzie wisiały balony, a na stole stał ogromny tort z 19 świeczkami, a na drugim stole stało mnóstwo pakunków z prezentami. Upuściłam torby na ziemię, zakryłam  usta dłońmi. Byłam w totalnym szoku. 

- Wszystkiego najlepszego! Chyba nie myślisz, że zapomnieliśmy. – powiedział Lou i mocno mnie przytulił.

- Ale.. skąd wiedzieliście? – wydukałam ledwo.

- Mamy swoje sposoby. Wszystkiego cudownego kochana. – powiedział Niall i przytulił mnie tak mocno, że miałam wrażenie, że wszystkie moje żebra nie wytrzymały. Później podszedł do mnie Liam, Paul, mój ukochany zespół stylistów i ochroniarze. Zayn’a nigdzie nie było.

- Wszystkiego najlepszego siostrzyczko. Rosie kazała bardzo mocno Cię uściskać i wycałować. Obiecuję, że zajmie się Tobą, gdy wrócimy do Anglii. – powiedział z uśmiechem Styles.

- Dziękuję Harry. Później zadzwonię do Rosie i jej osobiście podziękuję. – powiedziałam smutno. Później nadszedł czas na dmuchanie świeczek i krojenie tortu.

- Ej, mecz się zaczyna.. Ups.. – powiedział Zayn, który właśnie wparował do restauracji. Tego było dla mnie z dużo. Pociągnęłam Malika z bara i wyszłam z restauracji. Mulat pobiegł za mną.

- Eva! Eva! Zaczekaj, proszę.

- Nie. Daj mi spokój.

- Pozwól mi wytłumaczyć.

- Zapomniałeś o moich urodzinach. Co tu tłumaczyć.

- Chodź ze mną. – powiedział i wziął mnie za rękę. Jednak ja nie miałam zamiaru nigdzie z nim iść i zaczęłam mu się wyrywać. Malik tylko westchnął i wziął mnie na ręce.

- Ehh. Nie dajesz mi wyboru. Muszę użyć siły.

- Puszczaj mnie!

- No już, już! – powiedział i postawił mnie na ziemi. Byliśmy w ogrodzie hotelu.

- Odwróć się. – powiedział spokojnie.

   Mimo iż byłam wściekła, zrobiłam to o co prosił. Moim oczom ukazały się drzewa przystrojone światełkami, wszędzie stały świece i moje ukochane białe róże. Wszystko wyglądało przepięknie.

- Zayn.. – powiedziałam cicho.

- Nie mógłby zapomnieć o Twoich urodzinach. – szepnął mi ucha.

    Usiedliśmy przy stoliku i bez słowa patrzyliśmy sobie w oczy. Byłam wtedy najszczęśliwszą osobą na świecie. Miałam najcudowniejszego chłopaka na ziemi.

- Oczywiście mam dla Ciebie prezent. Długo myślałem co Ci kupić. Wszystko wydawało się takie przeciętne, ale później doznałem olśnienia. – powiedział i podał mi małe pudełko owinięte biała wstążką. Trzęsącymi się dłońmi wzięłam je od Malika i otworzyłam je.

- Zayn.. To jest piękne. – powiedziałam, wyciągając ze środka srebrny, delikatny wisiorek z serduszkiem, które w środku miało bursztyn.

- Widzisz ten bursztyn… Nie wiem czy go pamiętasz.. – powiedział. Pokiwałam tylko przecząco głową.

- Kiedyś go znalazłaś w rzece w Baildon, a że był w kształcie serca, dałaś mi go i powiedziałaś, że  to Twoje serce. Teraz ja Ci go daję. – powiedział.

Gdy na niego patrzyłam, łzy zaczęły mi płynąć po policzkach. Zapięłam łańcuszek na szyi i pocałowałam Zayn’a.

- To najpiękniejszy prezent jaki mogłam dostać. Kocham Cię. – powiedziałam.

- Ja Ciebie też. Ale nie mów tego nikomu, bo mój wizerunek bad boy’a pójdzie się gwizdać. – odpowiedział. Zaczęliśmy się śmiać, a później zrobiliśmy sobie zdjęcie, które Zayn postanowił wrzucić na swojego Twittera.

- Eva… Eva Sorel?!! – usłyszałam znajomy męski głos. Odwróciłam się w stronę skąd dobiegał.

- Rob.. – powiedziałam zszokowanym głosem, a moje serce zaczęło walić jak szalone.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

PRZEPRASZAM, ŻE TAK DŁUGO MUSIELIŚCIE CZEKAĆ NA NOWY ROZDZIAŁ, ALE OSTATNIO MAM TYLE ZAJĘĆ, ŻE MOMENTAMI NIE WIEM, JAK SIĘ NAZYWAM. MAM NADZIEJĘ, ŻE 39 PRZYPADNIE WAM DO GUSTU. I DZIĘKUJĘ ZA KAŻDY KOMENTARZ. Love ya.xx