Rozdział 42.

                                                  Podkład muzyczny do całego rozdziału.:)

        Panicznie bałam się powrotu do środka. Nie potrafiłam spojrzeć na Zayn’a. Modliłam się, że gdy trochę ochłonie to może zechce mnie wysłuchać. Musiałam jednak wrócić do środka i zająć się wszystkim. Wstałam z ziemi, otarłam twarz, wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka.

- Matt.. Chodź na słowo. – powiedziałam, gdy weszłam do garderoby.

- No co jest? – rzucił z uśmiechem.

- Słuchaj zajmiesz się tylko i wyłącznie Zayn’em. Ja z innymi ogarniemy resztę chłopaków. Ale ja zajmować się Malikiem nie mogę.

- Ale jak to?

- Błagam, nie dopytuj, tylko zrób to.

- Okej, jasne. Nie ma sprawy.

- Dziękuję.

   Wróciliśmy do garderoby i zajęliśmy się pracą. Zayn siedział na kanapie i mordował mnie wzrokiem. Widać było, że ledwo powstrzymuje łzy. Starałam się nie skupiać na jego palącym spojrzeniu, tylko zająć się pracą. Wszyscy już zauważyli, że coś się dzieje i to, że dzieje się coś złego. Gdy Matt zabrał Zayn’a na przymiarkę odetchnęłam z ulgą. Ale tylko na chwilę.

- Powiedziałaś mu? – szepnął Harry, zakładając marynarkę.

- Nie, słyszał całą moją rozmowę  z Rob’em. – odpowiedziałam załamanym głosem,

- Cholera jasna.. I co teraz?

- Nic.. To koniec. On mi nigdy nie wybaczy.

- Porozmawiam z nim.

- Nie! Więcej nie będę Cię w to mieszać.

- Ale..

- Harry, błagam. Choć raz mnie posłuchaj.

    Oczyściłam jeszcze jego marynarkę, sprawdziłam jak wyglądają Lou, Liam i Niall i cała 5 weszła na scenę. Zza kulis obserwowałam cały koncert. Kiedy Zayn śpiewał Moments, miałam wrażenie, że serce pęknie mi na pół. Nigdy w życiu nie słyszałam w jego głosie tyle bólu. Wróciłam do garderoby, nie mogąc dalej znieść tego widoku. A to wszystko było z mojej winy. Po koncercie chłopcy od razu pojechali do hotelu, a ja z ekipą zajęliśmy się przygotowaniem ubrań do transportu lotniczego do następnego miejsca koncertu. Jednak Amber i Matt zauważyli, że nie jest ze mną za dobrze i że na nic zbytnio im się nie przydam, więc kazali mi natychmiast wracać do hotelu. Gdy dotarłam do swojego pokoju, drzwi były otwarte. Moje serce stanęło. W środku zobaczyłam Zayn’a. Pakował swoje rzeczy. Cała zaczęłam się trząść i nie chcący potknęłam się o krzesło, zwracając na siebie uwagę. Gdy Malik mnie zobaczył, z jego twarzy dało się bez problemu wyczytać, że brzydzi się mną.

- Przyszedłem po swoje rzeczy i znikam. – rzucił wrogo.

- Zayn, błagam. Porozmawiajmy… - powiedziałam cicho i zrobiłam kilka kroków w jego stronę.

- Niby o czym? Zdradziłaś mnie do cholery! – wrzasnął tak głośno, że aż podskoczyłam.

- Nie chciałam tego. Błagam uwierz mi. Żałuję tego najbardziej na świecie.

- Jasne. Jednego wieczora mówisz mi, że jestem najważniejszy, by rano całować się ze swoim byłym i planować ucieczkę do Paryża.

- Nie miałam zamiaru z nim jechać nigdzie! Gdy to powiedziałam, wcale tego nie chciałam. Kocham Cię, Zayn.

- Zamknij się! – krzyknął i rzucił o ścianę wazonem, który stał na stoliku przy łóżku.

- Nigdy nie uwierzę już w żadne Twoje słowo. – dodał i ruszył w stronę drzwi.

- Żałuję, że dla nas pracujesz. Zerwali byśmy i nie musiałbym Cię więcej oglądać, a tak będę musiał znosić Twój widok codziennie. – powiedział już ciszej i wyszedł trzaskając drzwiami.

     Osunęłam się na podłogę po ścianie i zaczęłam wyć. Żadne słowa nigdy tak mnie nie zraniły jak te Zayn’a. Ale nie miałam do niego pretensji. Doskonale go rozumiałam, miał prawo tak mówić. Tak bardzo nienawidziłam siebie za to co mu zrobiłam, za to jak teraz cierpiał i za to, że przez moją głupotę straciłam go na zawsze. Straciłam na zawsze szczęście. Nigdy nikt nie będzie dla mnie tak ważny jak Zayn i nikogo nie będę kochać jak jego. Kocham go od dziecka i nigdy nie przestanę. Weszłam w ubraniu pod prysznic, włączyłam wodę i siedziałam. Patrzyłam przez siebie, a moje łzy łączyły się z wodą, spływającą po moim ciele. Gdy zaczęłam trząść się z zimna, wyszłam spod prysznica, zdjęłam przemoknięte ubrania i położyłam się do łóżka. Jednak nie mogłam spać, cały czas w głowie słyszałam słowa Zayn’a. Gdy nadszedł poranek, nie miałam siły ruszyć się z łóżka. Zrezygnowałam ze śniadania i czekałam na wszystkich w busie, który zawiózł nas na lotnisko. W oczekiwaniu na lot, podszedł do mnie Lou i Liam.

- Hej Eva. Jak się czujesz? – zapytał Payne.

- Fatalnie.. – odpowiedziałam.

- Wiemy wszystko, ale nie mamy zamiaru Cię oceniać. Każdy popełnia błędy. Dalej Cię kocham bardzo. Zobaczysz, wszystko się ułoży, tylko potrzeba na to trochę czasu. – powiedział Lou i uśmiechnął się promiennie. Przytuliłam jednego i drugiego najmocniej jak potrafiłam. Nie umiałam nawet wyrazić słowami, jak bardzo byłam im wdzięczna za ten mały gest, który dla mnie zrobili. Gdy rozmawialiśmy, pojawił się Zayn. Nie był sam. Usiadł naprzeciwko nas z jakąś blondynką i ewidentnie z nią flirtował i co chwilę mówił jej coś na ucho, a później ją pocałował. Myślałam, że się przewrócę. Liam podtrzymał mnie ręką i posadził na krześle.

- Przesadził. – syknął Lou.

Po 20 minutach siedzieliśmy już w samolocie. Na szczęście siedziałam z Harrym.

- Jak się trzymasz? Widziałem co Zayn odstawił w poczekalni. – powiedział z troską w głosie.

- Nie chce o tym rozmawiać. Nie mam siły. – powiedziałam cicho.

Harry objął mnie, a ja położyłam głowę na jego ramieniu i zasnęłam. Po przylocie musiałam jechać z chłopakami do telewizji na wywiad. Zabrałam ze sobą oczywiście Matt’a, żeby zajął się Malikiem. Po 30 minutach chłopcy siedzieli już na fotelach i czekali na rozpoczęcie wywiadu, który leciał na żywo. Najpierw zadawali im pytania na temat płyty, koncertów i fanów, ale później dziennikarz zwrócił się z pytaniem do Zayn’a.

- Okej, Zayn powiedz nam jak układa się w świecie Evayn, bo wszyscy jesteśmy bardzo ciekawi. – zapytał z uśmiechem. Malik tylko skrzywił się i prychnął.

- Evayn? Nie ma żadnego Evayn. To była moja największa pomyłka.

- Czyli można powiedzieć, że jesteś znowu na rynku singli.

- Tak i jestem otwarty na propozycje, a dziewczyny w Australii są przepiękne.

- Słyszycie dziewczyny. Bierzcie się do roboty. Dziękuję Wam bardzo za przybycie.

    Miałam wrażenie, że to co się dzieje to mój najgorszy koszmar. Nienawiść Zayn’a do mnie przekraczała wszelkie granice. Już nawet nie miałam ochoty powstrzymywać łez. Matt objął mnie ręką, próbując dodać mi otuchy. Gdy tylko zgasły światła w studiu, podbiegł do mnie Harry.

- Eva.. – zaczął.

- Nie, Harry. Daj mi spokój. – rzuciłam i wyszłam ze studia. Niestety, w dobie techniki wieści bardzo szybko się rozchodzą. Gdy stałam na parkingu, podeszły do mnie dwie nastolatki.

- Jak mogłaś zrobić to Zayn’owi. – syknęła jedna i uderzyła mnie w twarz.

- Powinnaś cierpieć jak on. – rzuciła druga i opluła mnie.

   Wtedy wszystkie siły, jakie jeszcze w sobie miałam, zniknęły. Wszystko całkowicie straciło dla mnie sens. Złapałam pierwszą lepszą taksówkę i wróciłam do hotelu.

                                                                     ***

Siedzieliśmy w ciasnej garderobie, czekając na kolejny wywiad. Wszyscy znowu mieli do mnie pretensje, ale ja nie rozumiałem dlaczego. Przecież to ona mnie zdradziła.

- Co ona musiałaby zrobić, żeby oni się od niej odwrócili.. – pomyślałem.

- Widzieliście gdzieś Evę? – zapytał Paul, wchodząc do środka. Na samo wspomnienie jej imienia, robiło mi się niedobrze.

- Po tamtym wywiadzie zniknęła. – odpowiedział Matt.

- Cholera, za 15 minut wywiad, a wy nie gotowi. – burknął, ale po chwili zadzwonił jego telefon.

- Halo.

- ….

- Tak to ja. Co się stało?

- ….

- Boże, ale kiedy, jak to możliwe?

- ….

- Oczywiście, będę tam najszybciej jak się da. Dziękuję za informację. – powiedział i rozłączył się.

- Co się stało? – zapytał Harry.

- Coś z Evą? – wtrącił się Niall.

- Ja.. ja.. nie wiem, jak mam wam to powiedzieć… - zaczął Paul. Z każdą sekundą byłem coraz bardziej przerażony, a serce waliło mi jak oszalałe.

- Mów, szybko! – rzucił Styles.

- Eva próbowała popełnić samobójstwo..

Moje serce stanęło.