Rozdział 53

                                                                        Soundtrack.:) 

      Szłam boso wzdłuż Pól Elizejskich, trzymając szpilki w dłoniach. Nad Paryżem powoli wstawał dzień. Nie miałam sił iść dalej, więc położyłam się na trawie i zamknęłam oczy. Dookoła słychać było śpiew ptaków, a pierwsze promienie słońca zaczęły ogrzewać moją twarz. Odkąd przyjechałam do Paryża 10 dni temu, nie było dnia kiedy była bym trzeźwa. Każdego wieczora szłam do klubu, tańczyłam, piłam, piłam i jeszcze raz piłam. Tak bardzo chciałam zapomnieć o tym, że Zayn mnie zdradził, jednak nic nie pomagało, ani nie przynosiło ulgi. Rana była cały czas świeża. Gdy trochę doszłam do siebie i świat przestał mi wirować przed oczami, wróciłam do domu. Po cichu weszłam po schodach do swojej sypialni i zamknęłam drzwi. Długo krzątałam się po pokoju bez celu, zanim zdecydowałam się położyć. Słońce zawitało nad Paryżem na dobre.  Kładą biżuterię na szafce przy łóżku, coś przykuło moją uwagę. Koperta. Wzięłam ja i otworzyłam. Ze środka wyjęłam 2 bilety lotnicze: jeden do Londynu, a drugi do Nowego Jorku..

- No tak.. Jutro powinnam wracać.. – powiedziałam sama do siebie i dłuższą chwilę wpatrywałam się w bilety. Wzięłam głęboki oddech i wrzuciłam kopertę z biletami do kosza stojącego przy biurku.

- Nie dam rady.. – szepnęłam i nakryłam głowę kołdra, próbując zasnąć.

                                                                        ***

      Wszyscy powoli zbierali się na hali lotniska, każdy był podekscytowany wyjazdem i koncertami w Stanach, jednak nie ja. Siedziałem na walizkach z zamkniętymi oczami. Odkąd Eva zniknęła, nie mogłem spać. Cały czas o niej myślałem, dzwoniłem, jednak jej telefon nie odpowiadał. Czułem się podle. Nie mogłem darować sobie, że mogłem być aż tak głupi i ją zdradzić.

- Ej, a co to za ślicznotka.. – usłyszałem głos Louisa Otworzyłem oczy i spojrzałem na Payne’a, który pokazywał na młodą dziewczynę o kasztanowych włosach, rozmawiającą z Paul’em.

- Nie mam pojęcia. Chodźcie, dowiemy się kto to. – rzucił Paynoo i razem z Lou i Niall’em podeszli do niej. Harry został z tyłu, cały czas wysyłając mi badawcze spojrzenia.

- Hej… Będziesz z nami pracować? – zapytał Liam z zawadiackim uśmiechem. Był beznadziejny, jeśli 

chodziło o podrywanie dziewczyn.

- Tak. Jestem Mandie. Jestem waszą nową stylistką. – odpowiedziała dziewczyna. Cała trójka zamilkła, a ja poczułem silne ukłucie w sercu i schowałem twarz w dłoniach.

- Czyli Eva odeszła.. Przeze mnie.. – pomyślałem i kopnąłem walizkę stojącą przede mną.

- Ej.. ej.. A co z Evą.. – rzucił zdenerwowanym głosem Liam.

- Zayn’a pytajcie. – odpowiedział ironicznie Harry.

- Paul, chodź na chwilę. – krzyknął Lou.

- Co jest? –zapytał nasz menago.

- Ta Mandie.. Nowa stylistka.. o co chodzi? – dodał Niall.

- To wy nic nie wiecie?

- Nie..

- To już wiecie. Zbierajcie się. Odprawa za raz się zaczyna. – powiedział i odszedł.

    Cała czwórka utkwiła we mnie swe mordercze spojrzenia. Czułem się jak w pułapce, z której nie ma ucieczki. Miałem wrażenie, że za raz rzucą się na mnie i mnie zlinczują. Należało mi się. Czekałem tylko na egzekucję.

- Eva!!!! – krzyknął Lou i popędził w stronę wejścia do hali odlotów.

                                                                     ***

Poczułam jak zwala się na mnie ważący tonę słoń i wywróciłam się na podłogę.

- Lou, zejdź ze mnie. – odpowiedziałam ze śmiechem, jednak po chwili Liam, Niall i Harry leżeli na mnie. Gdy wreszcie udało mi się wstać i otrzepać, mogłam ich swobodnie wyściskać.

- Liam!!! Gdy Ty masz włosy???!!! -  krzyknęłam

-Ściąłem. Fajnie nie? Bony Eva, myśleliśmy, że odeszłaś. Pojawiła się jakaś nowa stylistka.. – powiedział zdyszany Liam.

- Nawet bardzo. Tak.. Biedna Amber złamała nogę dwa dni temu i musieliśmy szybko kogoś znaleźć. – odpowiedziałam spokojnie.

- Myślałem, że odeszłaś.. – powiedział poważnie Harry i mocno mnie przytulił.

- Nie mogłabym was zostawić. Chodźcie.. Paul już się denerwuje.

   Liam wziął mój wózek z bagażami i razem poszliśmy do odprawy. Gdy zobaczyłam Zayn’a serce mi stanęło i wszystkie moje mięśnie się napięły. Wyglądał tak pięknie. Nasze spojrzenia na chwilę się spotkały. Jego czekoladowe oczy były pełne żalu i bólu. Nie mogłam wytrzymać jego wzroku i szybko odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Ślicznie wyglądasz.. Zmieniłaś fryzurę.. – powiedział Harry, gdy zapinaliśmy pasy przed startem. Faktycznie.. Postanowiłam drastycznie zmienić swój wygląd: ścięłam swoje długie włosy do uszu i zmieniłam kolor na platynowo - siwy blond.

- Tak.. Musiałam coś zmienić po tym wszystkim. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- A jak się trzymasz?

- Próbowałam jakoś o wszystkim zapomnieć, będąc w Paryżu, jednak nic się nie zmieniło.

- Będzie lepiej. – odpowiedział Harry i dyskretnie pocałował mnie w policzek. Cały lot spędziliśmy ze Styles’em na rozmowach o byle czym, durnych grach dla zabicia czasu i na oglądaniu filmów. Gdy wreszcie wylądowaliśmy w NY, wszyscy czuliśmy się całkowicie przytłoczeni ogromem i monumentalnością tego miasta. Zameldowani byliśmy w jednym z najlepszych hoteli w mieście. Bogactwo jego wyposażenia mogłoby wykarmić małe państwo w Afryce. Po krótkim odpoczynku w pokoju, postanowiłam pokręcić się po mieście, pozwiedzać i zrobić małe zakupy. Miałam wrażenie, że wszyscy ludzie patrzą na mnie jak na idiotkę. Nie dziwiłam im się. Cały czas szłam z głową zadartą do góry, a moje usta cały czas były otwarte. Nie mogłam uwierzyć, że byłam w Stanach.  Od zawsze chciałam tutaj przyjechać, jednak nigdy nie myślałam, że mi się to uda. Spędziłam na zakupach dobre 5 godzin i obładowana torbami pełnymi ubrań wróciłam do hotelu. Weszłam do windy, postawiłam torby na ziemi i odetchnęłam ciężko ze zmęczenia. Gdy drzwi już miały się zamknąć, ktoś zablokował je ręką. Był to Zayn. Popatrzył na mnie przerażonym spojrzeniem. Był bardzo zmieszany i spięty.

- Wytrzymasz moją obecność przez chwile, czy mam wsiąść do następnej? – zapytał z żalem Malik. Patrząc na niego, serce pękało mi na malutkie kawałeczki. Machnęłam tylko ręką, pokazując, że może wejść i utkwiłam wzrok w podłodze. Zayn stał pod jedną ścianą, ja pod drugą. Panowała między nami bardzo napięta i niezręczna atmosfera. Nagle poczuliśmy mocne szarpnięcie, zgasło światło, a winda stanęła w miejscu. Serce podskoczyło mi do gardła, mocno chwyciłam się poręczy, starając się uspokoić. Nienawidziłam ciasnych i zamkniętych przestrzeni.

- Tutaj Richard Brook, szef ochrony hotelu. Proszę się niczym nie martwić. To tylko chwilowy problem z dostępem prądu. Za 10 minut wszystko powinno wrócić do normy. – powiedział głos z mikrofoniku umieszczonego pod przyciskami pięter.

- Dziękujemy. – odpowiedział Zayn. Po kilku sekundach zapaliło się delikatne światło.

- Eva.. Dobrze się czujesz? – zwrócił się do mnie Malik. Pokiwałam tylko twierdząco głową i odkleiłam dłonie od poręczy.

- Słuchaj.. skoro mamy chwilę dla siebie.. Może porozmawiamy.

- Nie mamy o czym..

- Eva.. Cały ten czas myślałem o Tobie, dzwoniłem.. Nie mogę bez Ciebie żyć..

   Zayn zrobił kilka kroków w moją stronę. Poczułam cudowny zapach jego perfum i przygryzłam wargę. On działał na mnie jak nikt inny wcześniej. Kochałam go całym sercem.. Sercem, które tak perfidnie złamał.

- Zayn proszę, nie zaczynaj tego wszystkiego od nowa. Myślisz, że to, że ona nie jest w ciąży cokolwiek zmienia? Otóż nie.. Zdradziłeś mnie.. Nie umiem Ci wybaczyć.

- Wiem.. Tak bardzo tego żałuję.. Błagam.. Powiedz co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła? Zrobię wszystko. – powiedział, delikatnie dotknął mojego policzka i założył mi kosmyk włosów za ucho. Nogi się pode mną ugięły i nie mogłam złapać tchu.

- Proszę, powiedz.. – szepnął i oparł swoje czoło o moje. Nasze usta dzieliły milimetry, a od jego ciała biło to cudowne ciepło.

- Nigdy do Ciebie nie wrócę.. – powiedziałam poważnie, patrząc mu w oczy i po sekundzie winda ruszyła,  a gdy zatrzymała się na moim piętrze, wybiegłam z niej i szybko zamknęłam się w pokoju zanosząc się płaczem.