Rozdział 60.

SOUNDTRACK.:)))) 

  Wszyscy stali jak skamieniali na swoich miejscach i patrzyli z przerażeniem na Zayn’a. Muzyka przestała grać, a fani zamilkli.

- Strasznie Was przepraszam. Bardzo chciałem zaśpiewać, ale chyba jednak się pospieszyłem. – powiedział ledwo Zayn do mikrofonu. Po hali od razu rozniósł się głośny krzyk, a później fani zaczęli skandować jego imię. Louis, Liam, Niall i Harry podeszli do Malika i zafundowali mi grupowy uścisk. Ja dalej siedziałam na podłodze, każdy najmniejszy mięsień miałam napięty do granic możliwości. Byłam przerażona, a w głowie panoszyły mi się najczarniejsze scenariusze. Po 20 minutach koncert się skończył i chłopcy zeszli ze sceny. Zayn od razu ruszył w moim kierunku i rzucił mi się w ramiona.

- Eva.. Co ja narobiłem.. – szepnął ledwo. Był całkowicie załamany.

- Spokojnie kochanie. Będzie dobrze. – odpowiedziałam pewnym głosem, choć sama nie wiedziałam czy wierzę w to co właśnie powiedziałam. W milczeniu weszliśmy do garderoby i usiedliśmy na kanapach. Wszyscy byli w wisielczych nastrojach. Każdy bał się wypowiedzieć chociaż słowo. Po kilku minutach dołączył do nas Paul.

- Eva, musicie natychmiast jechać do Uncasville. Dzwoniłem już do lekarzy, są przygotowani na wasz przyjazd. Samochody czekają, zawiozą was do hotelu po rzeczy, a później na lotnisko. – mówił podłamanym głosem. Przytuliłam go mocno, by dodać mu otuchy.

- Zayn, musimy iść. – rzuciłam do Malika. On tylko pokiwał twierdząco głową, pożegnał się z chłopakami i ruszył za mną do samochodu. Podjechaliśmy od tylnej strony hotelu, gdyż przed wejściem zebrała się już spora grupa fanek. Kazałam Zayn’woi zostać w samochodzie i pobiegłam czym prędzej do naszych pokoi, by spakować rzeczy. Po 30 minutach siedzieliśmy już w prywatnym samolocie. Zayn cały czas ściskał mocno moją dłoń, a wzrok miał utkwiony daleko za oknem. Już całkowicie nie mógł mówić. Nawet szeptem. Po jakimś czasie zasnął, opierając głowę na moim ramieniu. Ja cały czas głaskałam go po głowie i ciągle powtarzałam, że wszystko będzie dobrze i że lekarze go wyleczą. Nie wiedziałam skąd brałam siły. Nie spałam od dobrych 4 dni, pracy był ogrom, a teraz jeszcze to nagłe pogorszenie stanu Zayn’a. Jednak nie czułam się zmęczona. Wiedziałam, że muszę być silna za naszą dwójkę i wspierać Malika na tyle na ile będzie mi to dane. Po 3 godzinach, wylądowaliśmy z Uncasville.

- Zayn, obudź się. Jesteśmy. – szepnęłam na ucho Malikowi. On powoli ocknął się i leniwie przeciągnął się na siedzeniu. Po chwili jednak uświadomił sobie co się stało i w jego oczach pojawiło się przerażenie. Ja tylko pogładziłam jego policzek i wysłałam mu promienny uśmiech. Nie wiedząc skąd, na lotnisku czekał na nas tłum dziennikarzy. Z trudem przecisnęliśmy się do samochodu. Lekarze już czekali na nas w szpitalu i od razu porwali Zayn’a na badania. Ja czekałam na korytarzu, cały czas kręcąc się od jednej ściany do drugiej, czekając na jakąkolwiek informację. Po 2 godzinach wreszcie lekarz wyszedł do mnie.

- Witam Pani Dawson. – powiedział miłym głosem i podał mi rękę na przywitanie.

- Witam Panie doktorze i co z nim? – zapytałam.

- Więc, sytuacja nie jest dramatyczna, ale dobra też nie. Prawda jest taka, że gdyby Pan Malik wytrzymał jeszcze dwa dni, do tej sytuacji by nie doszło. Ale nie ma teraz co gdybać, tylko trzeba brać się do działania. Zatrzymamy go na tydzień w szpitalu, będzie przyjmował leki i poddamy go specjalnej rehabilitacji.

- A jakie są szansę, że wyjdzie z tego?

- Mamy nadzieję, że duże, ale musimy czekać. – odpowiedział i odszedł.

    Kolejny tydzień minął piekielnie szybko.  Zamieszkałam tak naprawdę w szpitalu. Na każdym kroku starałam się pilnować Zayn’a, by nie przeszkadzał lekarzom w pracy. Tym razem jednak był potulny jak baranek. Ani nie zająknął się, że chce zapalić, czy że lekarze robią coś źle. Wreszcie nadszedł ten upragniony dzień. Lekarze mieli sprawdzić, czy głos i struny Malika są w pełni sprawne. Siedzieliśmy we dwójkę w małym pokoiku, czekając na konsylium. Po 10 minutach dołączyli do nas lekarze i nauczyciel śpiewu.

- Możemy zaczynać? – zapytał jeden z nich. Zayn tylko pokiwał twierdząco głową.

- Dobrze. Proszę, zaśpiewaj jedną z Waszych piosenek. Najpierw niskimi tonami.

   Zayn wziął głęboki oddech i zaczął nucić Gotta be you. Patrzyłam na niego cały czas i ze zdenerwowania z całej siły wbijałam sobie paznokcie w dłonie.

- Mhm okej. A teraz tą samą piosenkę proszę zaśpiewaj od niskim tonów do najwyższych na jakie Cię stać.

    To byłą chwila prawdy. Ten moment miał pokazać, czy Zayn wyzdrowiał. Zamknęłam oczy i słuchałam jego czystego głosu. Zaśpiewał całą piosenkę, bez żadnych problemów. Lekarze tylko spojrzeli na siebie i wyszli z pokoju zostawiając nas samych. Minuty mijały, a oni cały czas nie wracali. Ani ja ani Zayn nie mieliśmy odwagi by ruszyć się z krzeseł.

- No więc panie Malik. Mam świetne wieści. Jest pan całkowicie zdrowy i może pan śpiewać. Co prawda na początku trochę oszczędniej, bez szaleństw z modulacją, ale za tydzień, może pan już śpiewać tak jak Pan najlepiej potrafi. – oznajmił lekarz wchodząc do pokoju. Malik bez słowa rzucił mu się na szyję, podniósł do góry i zaczął kręcić w koło.

- Bardzo dziękuję. – powiedział, gdy odstawił go na miejsce.

- Nie ma za co. Proszę podziękować swojej dziewczynie. Walczyła o Pana jak lwica. – odpowiedział z uśmiechem lekarz i wyszedł z pokoju. Zayn podszedł do mnie, odgarnął z mojej twarzy włosy i złożył na moich ustach delikatny pocałunek, który spowodował, że przez całe moje ciało przebiegły ciarki.

- Dziękuję. – szepnął.

- Nie ma za co. Wracajmy do ekipy. – odpowiedziałam.

    Z Paul’em doszliśmy do wniosku, że Zayn odpocznie jeszcze dwa dni, więc od razu pojechaliśmy do Los Angeles, gdzie za dwa dni ma odbyć się kolejny koncert. W końcu mieliśmy czas tylko dla siebie. Gdy obudziłam się rano w hotelu, Zayn’a nie było. Przeciągnęłam się leniwie na łóżku i spojrzałam na zegarek. Była dziewiąta rano.

- Przecież on tak wcześnie nie wstaje.. – pomyślałam, wzięłam paczkę fajek, telefon i wyszłam na balkon. Telefon Malika milczał. Zadzwoniłam jeszcze 5 razy, ale dalej odzywała się jego poczta głosowa. Zaczęłam się lekko denerwować, ale postanowiłam dać mu czas. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się w biała, koronką sukienkę do ziemi, zrobiłam lekki makijaż, a włosy zostawiłam rozpuszczone i zeszłam na dół na śniadanie. W trakcie konsumowania posiłku, do hotelu dotarła cała ekipa 1D. Szybko skończyłam jeść i popędziłam przywitać się ze wszystkimi.

- Eva!!! – krzyknęli chórem Niall, Liam, Lou i Harry i rzucili się na mnie.

- Boże jak ja się za Wami stęskniłam. – powiedziałam tonąc w ich ramionach.

- A gdzie Zayn? – zapytał z uśmiechem Lou.

- Wiecie co nie wiem.. Gdy się obudziłam już go nie było, ale pewnie pojawi się niedługo. W końcu to Zayn. On chadza własnymi ścieżkami. – odpowiedziałam. Po chwili do hotelu weszła Mandie. Czym prędzej pobiegłam do niej i obie rzuciłyśmy się sobie w objęcia, prawie wywracając się przy tym.

- Ścięłaś włosy!!! Wyglądasz ślicznie!! – powiedziałam.

- Dziękuję! Jak dobrze Cię widzieć, muszę Ci coś opowiedzieć. – mówiła podekscytowanym głosem. Cała promieniała. Wszyscy z ekipy poszli rozpakować się w swoich pokojach i odpocząć, a ja czekałam u siebie na Mandie i na jej ważną wiadomość. Po 30 minutach zapukała do moich drzwi.

- No dobra. Mów co się stało, bo świecisz jak słońce. – powiedziałam. Dziewczyna usiadła na łóżku, nie mogąc przestać się uśmiechać.

- Byłam na randce z Liam’em. – odpowiedziała i schowała twarz w dłoniach. Ja tylko otworzyłam usta ze zdziwienia i usiadłam obok niej.

- No coś Ty?! Opowiadaj wszystko.

- Po jednym z koncertów zaprosił mnie na kolację. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, później poszliśmy na długi spacer. Było tak romantycznie, cudownie…  

- Będzie coś z tego?

- Tak, nie.. Nie wiem.. Chciałabym, ale sama nie wiem..

- Ojj ja coś czuję, że będzie.

Po chwili zadzwonił hotelowy telefon.

- Witam Pani Dawson. Na dole czeka samochód, który ma panią zawieźć na spotkanie. – powiedział głos w słuchawce.

- Jakie spotkanie? Ja o niczym nie wiem. – odpowiedziałam, ze zdziwieniem.

- Dostałem taką informację od osób z Państwa ekipy.

- No dobrze, już schodzę. – odpowiedziałam i odłożyłam słuchawkę.

- Słuchaj muszę iść. Paul pewnie zapomniał mi powiedzieć, że mam dzisiaj jakieś spotkanie. Pewnie w sprawie jakiejś sesji. Pogadamy jak wrócę. – zwróciłam się do Mandie.

   Faktycznie, przed hotelem czekała na mnie czarna limuzyna. Jechaliśmy dobre 40 minut i zatrzymaliśmy się na jakimś odludnym polu, na obrzeżasz Los Angeles. Serce waliło mi jak szalone.

- To tutaj. Już na Panią czekają. – powiedział z uśmiechem kierowca. Wzięłam głęboki oddech i niepewnie wysiadłam z samochodu. Moim oczom ukazał się wielki balon, a obok niego stał Zayn z jakimś mężczyzną.

- Zayn.. Co to ma znaczyć? – zapytałam zszokowanym głosem.

- Pamiętasz, zawsze marzyłaś o locie balonem. Postanowiłem spełnić Twoje marzenie. – odpowiedział z zawadiackim uśmiechem. Bez słowa rzuciłam mu się w ramiona i zaczęłam go całować. Po chwili wsiedliśmy do kosza i  odbiliśmy się od ziemi. Widok był nieziemski. Słońce oświetlało Los Angeles, które z lotu ptaka wyglądało jeszcze piękniej. Cały czas rozglądałam się dookoła z otwartą buzią. Nie mogłam uwierzyć w to, że lecę balonem.

- Eva.. Muszę Ci coś powiedzieć.. – rzucił po chwili Zayn. Był mocno poddenerwowany.

- Tak? – odpowiedziałam.

- Ten czas w szpitalu i to co się ostatnio działo, dało mi dużo do myślenia. Jesteś najcudowniejszą kobietą na świecie, nigdy nie spotkam drugiej takiej i nikogo nie będę kochał tak mocno jak Ciebie. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.. Wiem, że między nami było dużo złego, ale… Eva wyjdziesz za mnie?